കാലചക്രത്തിന്റെ ദ്രുതപ്രവാഹത്തില്‍ കൊഴിഞ്ഞുവീണ രണ്ടു വര്‍ഷങ്ങള്‍..
കളിച്ചും ചിരിച്ചും നടന്നുകയറിയ പാതകള്‍ അവസാനിപ്പിക്കേണ്ടിവരുമ്പോള്‍
സ്മൃതികളുടെ സാന്ധ്യപ്രകാശത്തില്‍ അര്‍ത്ഥശൂന്യമായ ഒരു പൊട്ടിക്കരച്ചിലാണു ബാക്കിയാവുന്നത്‌..
ഈ കലാലയ ജീവിതം ഇനി സ്മൃതിപഥത്തില്‍ സുഖമുള്ള ഒരു നൊമ്പരം..
ഈ ക്ളാസ്സ്‌ മുറികള്‍ ഇനിയെനിക്കന്യം..
ഈ നീണ്ട ഇടനാഴികള്‍ ഇനി എന്റെ നഷ്ടസ്മൃതികള്‍..
പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാരേ, നമ്മുടെ സൌഹൃദത്തിന്റെ ആഴം അഗാധമായ സമുദ്രം മാതിരി..
എന്നിട്ടും നിങ്ങള്‍ എന്നെ തനിച്ചാക്കുന്നു,
സ്മൃതിയുടെ ഏടുകളില്‍ സൂക്ഷിക്കാന്‍ സുഖമുള്ള ഓര്‍മ്മകള്‍ സമ്മാനിച്ച്‌ കടന്നുപോകുന്നു..
ഒരിലകൂടി ഈ മുറ്റത്ത്‌ കൊഴിഞ്ഞുവീഴും മുമ്പേ,
സന്ധ്യ പടരാന്‍ കാത്തുനില്‍ക്കാതെ ഞാനും അരങ്ങൊഴിയുകയാണ്‌,
ഇനിയും ഈ വസന്തം ഉണ്ടാവില്ല എന്നറിഞ്ഞുകൊണ്ടുതന്നെ....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment